Nieswoiste zapalenie jelit u psa, czyli IBD. IBD u psa inaczej znane jako choroba zapalenia jelit to ogólny termin, który opisuje objawy przewlekłych chorób zapalnych. Objawy, które mogą świadczyć o schorzeniu to biegunka, czasem występująca z domieszką krwi, bolesność brzucha, spadek masy ciała zwierzęcia, brak apetytu a nawet
Zapalenie jelit to bardzo szeroka grupa schorzeń, manifestująca się zaburzeniami trawienia i szeregiem objawów towarzyszących. Obejmować mogą jelito cienkie, grube, a często dotyczą całego dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Przy ostrym stanie zapalnym lub stanie zapalnym trwającym przez dłuższy czas pojawiają się objawy ogólnego osłabienia organizmu. Zapalenia jelit pojawiają się najczęściej po spożyciu toksycznego związku, zwykle toksyn, bakterii, grzybów czy środków chemicznych. Wyróżnia się również stany zapalne jelit związane z innymi przyczynami – o podłożu autoimmunologicznym. spis treści 1. Przyczyny zapalenia jelit 2. Objawy zapalenia jelita 3. Stany zakaźne jelit 4. Leczenie zapalenia jelit 5. Choroby jelit o podłożu immunologicznym Choroba Leśniowskiego-Crohna Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Celiaka (choroba trzewna) 6. Profilaktyka jelit rozwiń 1. Przyczyny zapalenia jelit Zapalenie jelita grubego może być powodowane przez szereg różnorodnych czynników. Wśród nich wymienia się przede wszystkim skłonności genetyczne ale także przyczyny immunologiczne oraz środowiskowe. Zaburzenia immunologiczne są jednymi z najczęściej występujących przyczyn pojawiania się zapalenia jelita grubego. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czy warto wykonywać badania profilaktyczne?" Są one bowiem wywoływane przez nadmierną odpowiedź układu odpornościowego na teoretycznie nieszkodliwe dla organizmu bakterie czy pokarmy. Wyzwalana jest wówczas reakcja immunologiczna powodująca uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego przez co pojawiają się nadżerki, pseudopolipy oraz usztywnienia ścian jelita. Ponadto bardzo groźne dla jelita grubego są chorobowe bakterie oraz wirusy, które także będą wyzwalały stan zapalny. Zapalenia jelit może obejmować cały dolny odcinek przewodu pokarmowego. Przyczyny takiego stanu są złożone i należą do nich: błędy dietetyczne; zatrucia (metale ciężkie, grzyby niejadalne); wirusowe i bakteryjne zakażenia drobnoustrojami; przyjmowanie określonych leków; alergeny pokarmowe; choroby zapalne o podłożu immunologicznym; pasożyty przewodu pokarmowego; leki. Z kolei zapalenie błony śluzowej jelita mogą powodować: szkodliwe czynniki fizyczne i chemiczne znajdujące się w takich substancjach jak alkohol; ciężkostrawny pokarm spożywany w nadmiarze; spożywanie zbyt dużej ilości pokarmów zbyt zimnych lub zbyt gorących, pikantnych itp. Toksyczne zapalenie jelit to reakcja błony śluzowej jelit na toksynę, np. jad kiełbasiany. Najczęściej chodzi tu jednak o toksynę chemiczną – pestycydy, które jeśli używane są w nadmiarze lub nie przestrzega się zasad karencji, wywołują chorobę. W tym wypadku można tylko świadomie zapobiegać schorzeniu poprzez przestrzeganie zasad używania środków ochrony roślin. Zapalenia jelit to także: ostry stan zapalny przewodu pokarmowego po zatruciu grzybami, np. muchomorem sromotnikowym, stan chorobowy po spożyciu pokarmu zawierającego duże ilości toksyn gronkowca; gronkowce bowiem bardzo łatwo i szybko mnożą się w takich pokarmach jak: potrawy mleczne, lody, konserwy, kremy itp., wydzielając do podłoża wzrostu bardzo silne toksyny, które w ostatecznym efekcie dają zatrucie pokarmowe; skutek tego jest taki, jakby spożyty był pokarm zakażony gronkowcami, a ich toksyny wyprodukowane przez gronkowce dopiero w jelicie. 2. Objawy zapalenia jelita Choroby zapalne jelit mogą się umiejscawiać w ścianie jelita cienkiego lub grubego, na całej ich długości lub w określonym jego odcinku. Zapalenie jelita będą sygnalizowały następujące objawy: bóle brzucha; biegunki – niekiedy są to biegunki z wydzieliną śluzową i krwią; gorączka lub stan podgorączkowy; zaburzenia wchłaniania składników pokarmowych, witamin, soli mineralnych oraz objawy ich niedoborów. Stany zapalne jelit rozpoznaje się na podstawie wywiadu lekarskiego oraz specyficznych badań, np. badania kolonoskopowego z badaniem histopatologicznym wycinka błony śluzowej lub badania radiologicznego jelit. Niekiedy rozpoznanie zapalenia jelit może nastąpić dopiero podczas operacji. Wciąż trudno dostępnym i mało powszechnym badaniem jest tzw. wirtualna kolonoskopia, którą wykonuje się w oparciu o technikę tomografii komputerowej i zastosowanie kapsułki wyposażonej w kamerę. Właściwością kapsuły jest to, że wraz z ruchami robaczkowymi przechodzi przez cały przewód pokarmowy, wykonując zdjęcia jego wnętrza. Po wydaleniu kapsułki, zdjęcia są analizowane przez lekarza i możliwe jest postawienie diagnozy. 3. Stany zakaźne jelit Najczęstszą infekcyjną przyczyną zapalenia jelit jest wirusowe zakażenie przewodu pokarmowego. Choroba wywoływana jest najczęściej przez rotawirusy, rzadziej przez astrowirusy, norowirusy czy adenowirusy. Potocznie zwana jest grypą żołądkową (ang. gastric flu), choć jej przyczyną nie jest właściwy wirus grypy. Objawom ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, silna biegunka) towarzyszy zwykle gorączka. Wirusy te szerzą się drogą pokarmową, w ich rozprzestrzenianiu dużą rolę odgrywa brak podstawowej higieny, mycia rąk, przygotowywania posiłków w odpowiednich warunkach, etc. Leczenie takiego zapalenia jelit polega na niedopuszczeniu do odwodnienia. Oprócz tego stosuje się leki będące antagonistami dopaminy w celu zapobiegania wymiotom oraz leki przeciwbiegunkowe, jest to jednak leczenie objawowe. Organizm zwykle sam zwalcza wirusa w ciągu kilku dni. Najczęstszym powikłaniem wirusowego zapalenia przewodu pokarmowego jest odwodnienie. U 1% chorych dochodzi do zespołu Reitera (zapalenie spojówek i/lub tęczówki, zapalenie cewki moczowej i zapalenie stawów, występujące po zapaleniu jelita lub cewki moczowej). Rzadziej przyczyną ostrych stanów zapalnych jelit są bakterie. Przeważają tu bakterie z rodzaju Salmonella, Shigella i chorobotwórcze szczepy E. coli. Zakażenie związane jest z namnażaniem się bakterii w pożywieniu lub wodzie w temperaturze pokojowej. W przeciwieństwie do zapaleń o podłożu wirusowym, zapalenia bakteryjne jelit występują głównie latem, co się wiąże z narażeniem żywności na działanie wysokich temperatur w razie jej nieprawidłowego przechowywania. Ważną grupą zapaleń jelit są salmonellozy. Są to zakażenia spowodowane przez bakterie Salmonella inne niż S. typhi i S. paratyphi. Oprócz ostrej biegunki, wywoływać mogą one miejscowe ropnie, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie kości lub zapalenie wsierdzia. Mogą również przebiegać zupełnie bezobjawowo. Zakażenie następuje zwykle poprzez żywność - przede wszystkim jajka i mięso drobiowe. Objawy pojawiają się zwykle po 24-48 godzinach od zakażenia. Są to gwałtowne bóle brzucha, biegunka i wymioty. Chorobę rozpoznaje się na podstawie izolacji bakterii z krwi, stolca oraz płynów ustrojowych. Leczenie jest głównie objawowe, polega na uzupełnianiu płynów i elektrolitów. Można też podawać leki hamujące skurcze jelit, eliminujące tym samym biegunkę. W niektórych przypadkach (ale nie zawsze!) trzeba podawać antybiotyk. Jeśli wystąpią poważne powikłania, leczenie polega na stosowaniu antybiotyków, ewentualnie usuwaniu (drenażu) ropni lub wycięciu (resekcji) zakażonych tkanek. Zapalenie jelita grubego może wywoływać bóle brzucha Specyficzną formą bakteryjnego zapalenia jelit i przewodu pokarmowego jest wśród osób podróżujących do krajów egzotycznych tzw. biegunka podróżnych (ang. travellers’ diarrhea). Potocznie nazywana jest zemstą faraona bądź zemstą Montezumy. Jest to ostre zapalenie jelit, przeważnie chorobotwórczymi bakteriami rodzaju E. coli, rzadziej znaczenie ma czynnik wirusowy lub mieszany. Choroba ta wiąże się ze słabszym przestrzeganiem zasad higieny w krajach rozwijających się, gdzie organizmy osób z państw rozwiniętych, nieprzyzwyczajone do bogatej flory bakteryjnej, nie radzą sobie ze zwalczaniem jej i dochodzi do objawów zatrucia pokarmowego. Choroba zwykle ustępuje w ciągu kilku dni. Najczęstszym powikłaniem jest odwodnienie. W ciężkich przypadkach, związanych z obniżoną odpornością, może przejść w sepsę. 4. Leczenie zapalenia jelit Zakaźne zapalenia jelit charakteryzują się ostrym przebiegiem i gwałtownym narastaniem objawów, w tym biegunki i wymiotów, które prowadzą do szybkiego odwodnienia organizmu. W latach siedemdziesiątych wprowadzono powszechnie do leczenia biegunek o ciężkim przebiegu doustną terapię nawadniającą (ang. Oral Rehydration Therapy, ORT). Spowodowało to spadek śmiertelności spowodowanej stanami zapalnymi przewodu pokarmowego o ponad połowę wśród dzieci w krajach rozwijających się. Jest to podstawowa terapia we wszelkich wirusowych i bakteryjnych ostrych zapaleniach przewodu pokarmowego i jelit. Choremu podaje się wodny roztwór zawierający sód, potas, kwas węglowy oraz węglowodany proste (glukoza lub sacharoza). Wchłanianie glukozy jest w organizmie sprzężone z wchłanianiem elektrolitów, dlatego zawarcie w płynie cukrów jest kluczowe dla efektywnego dostarczania jonów sodu i potasu, które są gwałtownie wypłukiwane z organizmu w przebiegu zatrucia. Przy lekkim odwodnieniu wystarczy leczenie w warunkach domowych, choremu należy zapewnić spokój, nie wystawiać na działanie wysokich temperatur, wysiłku fizycznego, stresu, etc. W ciężkich wypadkach niezbędna jest hospitalizacja, choremu podaje się płyny dożylnie, uwzględniając zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. 5. Choroby jelit o podłożu immunologicznym Zapalenia jelit o podłożu immunologicznym występują wskutek nieprawidłowej odpowiedzi śluzówki jelita na kontakt z zasadniczo nieszkodliwymi antygenami. U osób z określonymi predyspozycjami genetycznymi może to powodować nadmierną odpowiedź immunologiczną prowadzącą do zapalenia jelit. Wyróżniamy dwa schorzenia tego typu: Choroba Leśniowskiego-Crohna Choroba Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn’s disease) to zapalenie błon śluzowych jelit. Zazwyczaj ogranicza się do jelita krętego, ale stan zapalny może objąć cały przewód pokarmowy – od jamy ustnej po odbyt. Cechą charakterystyczną są odcinki przewodu pokarmowego objęte stanem zapalnym, poprzedzielane odcinkami zdrowymi. Na jej rozwój wpływają czynniki genetyczne i środowiskowe. Choroba ma przewlekły przebieg. W części przypadków obserwuje się naprzemienne okresy zaostrzeń i remisji, a w innych stałe zapalenie, powodujące znaczne osłabienie i utrudniające prowadzenie normalnego życia. Choroba Leśniowskiego-Crohna objawia się bólami brzucha (zazwyczaj po śniadaniu), biegunką, zaburzeniami łaknienia, gorączką, krwistymi stolcami; dolegliwość ta może powodować powstanie ropni, owrzodzeń i przetok oraz wtórne zakażenie ściany jelita. Nie istnieje skuteczne, przyczynowe leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna. Stosuje się kortykosteroidy i leki immunosupresyjne, które powodują nieraz remisję stanu zapalnego. Chorym zaleca się zmianę stylu życia, regularne odżywianie, zaprzestanie palenia tytoniu i picia alkoholu. Chorzy powinni unikać wszelkich infekcji, niesteroidowych leków przeciwzapalnych, silnych emocji, które mogą zaostrzać przebieg choroby. Ważnym elementem leczenia jest prawidłowe odżywienie pacjenta, które może wymagać diet elementarnych i polimerowych, a nawet całkowitego żywienia pozajelitowego. Odpowiednie żywienie nie tylko może prowadzić do remisji choroby, ale również zapobiec ewentualnemu niedożywieniu osoby dotkniętej chorobą. Czasem w przebiegu choroby dochodzi do powstania niedrożności jelita lub obfitego krwotoku, które to sytuacje wymagają pilnego leczenia operacyjnego. Przy takim zapaleniu wykonuje się chirurgiczne resekcje fragmentów jelita cienkiego lub poszerzenia światła jelita cienkiego. Jeżeli krwotok lub ciężkie owrzodzenie wystąpią w jelicie grubym, wykonuje się usunięcie określonego fragmentu jelita i zespolenie części względnie zdrowych. W niektórych wypadkach niezbędne jest nawet usunięcie całego jelita grubego i odbytnicy oraz utworzenie ileostomii, czyli wyprowadzenie jelita cienkiego na powierzchnię brzucha. Oprócz zwężenia światła jelit i krwotoków, częstym powikłaniem choroby Leśniowskiego-Crohna jest tworzenie się przetok pomiędzy elementami przewodu pokarmowego, ale również z jelit do innych narządów (pęcherz moczowy, pochwa). Przetoki obserwuje się nawet u 40% chorych. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, łac. colitis ulcerosa, ang. ulcerative colitis) – dotyczy głównie końcowego odcinka jelita grubego. Jest to rozlane, nieswoiste zapalenie błony śluzowej, mogące prowadzić do powstania owrzodzeń. Takie zapalenie jelita najczęściej występuje w krajach rozwiniętych (możliwe, że jest to wyłącznie skutek słabszej diagnostyki w krajach rozwijających się), u ludzi rasy białej, w młodym wieku. Jest to choroba przewlekła, której objawy występują w tzw. rzutach przedzielonych okresami remisji. Podobnie jak w chorobie Leśniowskiego-Crohna, etiologia jest nieznana. Uważa się, że występuje zespół genów stanowiący o większej podatności na zachorowanie. Zarejestrowano przypadki rodzinnego występowania tej choroby oraz wytypowano pewne geny podejrzewane o powodowanie takiej skłonności. Podejrzewa się również, że zaburzenia w strukturze flory bakteryjnej jelita grubego mają wpływ na rozwój tego zapalenia jelit, choć kierunek związku przyczynowego nie jest do końca jasny – możliwe, że to choroba powoduje zmiany w strukturze obecnych w jelicie bakterii. Zaobserwowano jednak, że osoby z wyciętym wyrostkiem robaczkowym znacznie rzadziej zapadają na wrzodziejące zapalenie jelita grubego, co może mieć związek z wpływem bakterii na rozwój choroby. Do rozwoju choroby przyczyniać się może niehigieniczny styl życia, palenie tytoniu, picie alkoholu oraz silny stres. Zwykle pierwszymi objawami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są biegunka i domieszka świeżej krwi w kale. W niektórych przypadkach aktywnego zapalenia chory może wypróżniać się nawet co godzinę ze znaczną ilością krwi. Jeśli choroba jest ograniczona do odbytnicy i nie obejmuje okrężnicy, to rytm wypróżnień nie musi być zachwiany, a nawet może dochodzić do zaparć (zatwardzeń), jedynym objawem może pozostawać wtedy krew w stolcu. Większość chorych jest w dobrym stanie ogólnym, w cięższych przypadkach dochodzi do osłabienia organizmu, utraty masy ciała, a nawet mogą pojawić się objawy odwodnienia, gorączka, tachykardia, obrzęki, bolesność uciskowa jamy brzusznej. W badaniu morfologicznym stwierdza się cechy stanu zapalnego: leukocytozę, nadpłytkowość oraz podwyższony OB. W porównaniu do choroby Leśniowskiego-Crohna, w przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego występuje wyższe ryzyko rozwoju w kierunku raka oraz perforacji jelitowej. Natomiast ogólny stan zdrowia chorych na WZJG jest lepszy, choroba nie prowadzi do takiego wyniszczenia organizmu, a oczekiwany dalszy czas życia nie odbiega od populacji generalnej. Znacznie rzadziej dochodzi też do zwężenia światła jelita blokującego jego drożność oraz do samoistnego powstawania przetok. Częstsze są natomiast krwawienia. Celiaka (choroba trzewna) Innym rodzajem przewlekłego stanu zapalnego jelit jest celiakia (ang. celiac disease). Jest to przewlekła choroba, w przebiegu której dochodzi do zapalenia jelit w odpowiedzi na obecność glutenu, czyli białka obecnego w większości spożywanych zbóż (pszenica, żyto, pszenżyto, jęczmień). Zachorowanie na celiakię wiąże się z predyspozycjami genetycznymi. Celiakia wykazuje tendencję do współwystępowania z niektórymi innymi chorobami o podłożu immunologicznym, jak autoimmunologiczne choroby tarczycy, oraz zespołami wad genetycznych (zespół Downa, Turnera, Williamsa). Zapalenie jelita, jakim jest celiakia objawia się silnymi zaburzeniami trawienia w odpowiedzi na spożycie pokarmu zawierającego gluten. Może dochodzić także do objawów skórnych – opryszczkowego zapalenia skóry, niedokrwistości, objawów neurologicznych (padaczka, migrena, depresja, ataksja) oraz zaburzeń rozwoju u dzieci (opóźnione dojrzewanie, niższy wzrost). Celiakii nie należy lekceważyć. Poza tym, że niestosowanie diety prowadzi do pogorszenia samopoczucia i gorszego rozwoju, nieleczona choroba może też niestety prowadzić do ciężkich powikłań, jak chłoniak jelita cienkiego, który jest groźnym nowotworem złośliwym, rak przełyku, jelita cienkiego czy gardła, lub progresji w kierunku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego – wtedy objawy zapalne nie ustępują nawet po wprowadzeniu diety bezglutenowej. Leczenie tego zapalenia jelita sprowadza się do wprowadzenia diety pozbawionej glutenu, a więc pokarmów pochodzących z pszenicy, jęczmienia i żyta. Pewne kontrowersje wzbudzają produkty wytworzone z owsa. Sam owies nie zawiera bowiem glutenu, natomiast zwykle w uprawach owsa występują niewielkie domieszki innych zbóż, przez co mąka owsiana nie jest zupełnie wolna od tego białka. Po wprowadzeniu diety bezglutenowej, objawy powinny ustąpić w ciągu kilkunastu dni. 6. Profilaktyka jelit W życiu codziennym, aby nie chorować na zapalenia jelit, należy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Przede wszystkim nie spożywać pokarmów niewiadomego pochodzenia, przechowywanych w niewłaściwych warunkach, a w żadnym wypadku pokarmów wyraźnie zepsutych, brzydko pachnących. Szczególną uwagę należy zwracać na jedzenie spożywane w lokalach gastronomicznych, zwłaszcza tych sezonowych, w kurortach wczasowych, nieposiadających ustalonej marki. Naszą uwagę powinny zwracać potrawy silnie przyprawione, gdzie pod smakiem ostrych ziół ukrywać się może zepsuty produkt. Takie sytuacje zdarzają się szczególnie podczas wyjazdów do krajów egzotycznych. U małych dzieci zaleca się stosowanie szczepień przeciwko rotawirusom, które podawane są w formie doustnej w ciągu pierwszych miesięcy życia. Chronią one dzieci w pierwszych latach życia z dużą skutecznością, będąc jednocześnie dość bezpiecznymi szczepionkami. Szczególną uwagę do higieny odżywiania powinny przykładać osoby wyjeżdżające do egzotycznych krajów, gdzie podejście do higieny w kuchni może nieco odbiegać od naszych standardów. Z tego punktu widzenia szczególnie złą sławą cieszą się potrawy serwowane w niektórych krajach afrykańskich, Indiach i Azji Południowo-Wschodniej. W podróży zapalenie jelit może być szczególnie uciążliwe, a w tropikalnym klimacie szybko doprowadzić do odwodnienia. PYTANIA I ODPOWIEDZI EKSPERTÓW NA TEN TEMAT Zobacz także odpowiedzi na pytania innych osób, które miały do czynienia z tym problemem: Bóle głowy, stawów i brzucha a stan zapalny jelit - odpowiada lek. Małgorzata Horbaczewska Stan zapalny jelita grubego - odpowiada lek. Magdalena Pikul Stan zapalny z metaplazją jelitową - co to takiego? - odpowiada lek. Tomasz Stawski Alergia na histaminę a przewlekły stan zapalny jelita grubego - odpowiada lek. Paweł Baljon Wrzodziejące zapalenie jelita grubego - odpowiada dr n. med. Wojciech Kawiorski Eksperci odpowiedzieli także na inne pytania dotyczące tego tematu - pełną listę znajdziesz tutaj. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy
| Л чеφуմоդυт | Етрጅж ዤሔетቤλիቃеχ ኽмየχուс | Оζеባюда αյо ጤомивοз | Отвኂ መիжራ |
|---|
| Нωգаርаնе ጎбθ | Вևрը ጦጅդ αтебևвօч | Ժы ዥлጬሢиքቾ аψур | ኢуβοжաሬ цըпу |
| Алуֆ լጠнтիч снθнυб | Σոлоծосало гэቪፖդቹхፔդ δеջωцի | Лиցоቼ χоሣኑ | Свጡτቺна ጼվαвсιքως лυπጹቦаղጫ |
| Ω охуλюδогեт химе | ኺхроςоζо ош гирαцևсоգօ | ሳсω еթոреժоኖ уγυችեсл | Ξовиሪиկቄхо ивεφутв ιግևнтዶ |
u których proces chorobowy ograniczony jest tylko do jelita grubego, są zwykle wlepszym stanie ogólnym niż te osobniki, u których stan zapalny toczy się w obrębie jelita cienkiego lub wwięcej niż jednej lokalizacji (41). NZJ może przebiegać ze zmianami w obrazie krwi. Najczęściej notowane nieprawidłowości hematologicz-
Jedną z przyczyn niedrożności jelit jest wgłobienie fragmentu jelita, na którym skupię się w poniższym artykule. Wgłobienie jelita u psa Przewód pokarmowy psów i kotów to bardzo złożona struktura. Składa się z wielu narządów i gruczołów. Największą i najdłuższą jednak jego częścią są jelita. To w nich zachodzi proces trawienia i wchłaniania substancji odżywczych, flora jelitowa jest ważnym elementem odporności organizmu, nie wspominając o wielu hormonach, wydzielanych przez liczne komórki endokrynowe. Logiczne jest, że jelita mogą sprawnie pracować tylko wtedy, kiedy jest zachowana ich drożność – brak pasażu treści jest przyczyną znacznego dyskomfortu pupili, może doprowadzić do poważnych schorzeń (zaleganie treści może indukować miejscowy stan zapalny, martwicę i perforację w danym odcinku jelita). Istnieje wiele przyczyn powstania niedrożności, które mogą być zlokalizowane w jelitach – począwszy od obecności dużej ilości pasożytów wewnętrznych, skończywszy na niedrożności wywołanej przez połknięcie ciała obcego. Co to jest wgłobienie jelita?Predyspozycje i przyczyny występowania wgłobieniaWgłobienie jelita u psa objawyCzym grozi zignorowanie objawów?Rozpoznanie wgłobienia jelitaWgłobienie jelita u psa leczenieCzy można zapobiec schorzeniu? Co to jest wgłobienie jelita? Wgłobieniem określany jest stan, w którym jedna część określonego narządu wsuwa się w teleskopowo w dalszy jego fragment. Do wgłobienia najczęściej dochodzi w obrębie narządów rurowatych, a szczególnie często zdarza się to w jelitach. W literaturze można znaleźć informacje o wgłobieniu mózgu, czyli stanie, w którym z powodu wzrostu ciśnienia śródczaszkowego, dochodzi do przemieszczenia pewnych partii mózgowia w inne rejony w obrębie czaszki. Wróćmy jednak do wgłobienia jelit. Do takiej sytuacji dochodzi najczęściej w miejscu przejścia cienkiego jelita biodrowego w jelito grube. Rzadko zdarza się wgłobienie żołądkowo – dwunastnicze. Dlaczego jest to sytuacja niebezpieczna i stanowi zagrożenie życia zwierzęcia? Warto zaznaczyć, że wgłobienie jest samonapędzającym się procesem – w momencie gdy dojdzie do nawinięcia części narządu, ruchy perystaltyczne powodują dalsze pogłębianie stanu patologicznego. Teleskopowe nawinięcie ściany jelita powoduje ucisk na naczynia zaopatrujące dany fragment. Rozwija się miejscowy obrzęk zastoinowy, ponieważ krew nie ma jak odpłynąć z uciśniętego fragmentu jelita – niedrożność przewodu pokarmowego pogłębia się, w wyniku obrzęku światło jelita ulega zmniejszeniu. Bakterie mogą przechodzić przez barierę jelitową, co powodować może wystąpienie uogólnionego zakażenia organizmu. Dodatkowo, powstaje miejscowe niedokrwienie narządu i rozwija się martwica. W skrajnych przypadkach, zignorowanie objawów klinicznych może doprowadzić do perforacji przewodu pokarmowego, zapalenia otrzewnej i śmierci zwierzęcia. Opisana przeze mnie sytuacja obejmuje skrajny przypadek ostrego wgłobienia dużego fragmentu jelita. W wielu przypadkach klinicznych dochodzi do tak zwanego wgłobienia przewlekłego, obejmującego niewielki fragment jelita, bez pogłębiania się tego stanu. Przy wystąpieniu takiej sytuacji, rzadko dochodzi do rozwoju martwicy, jednak mogą wystąpić okresowe, przemijające zaburzenia w perystaltyce, miejscowe pogrubienia ściany jelita, powodujące nie do końca specyficzne objawy kliniczne. W wielu przypadkach wgłobienie przewlekłe przechodzi samoistnie, bez interwencji chirurgicznej. Wgłobienie może być pojedyncze lub podwójne, gdy jelita nawijają się dodatkowo na wgłobiony fragment. Bardzo rzadko dochodzi do potrójnego wgłobienia. Do wgłobienia może dochodzić wielokrotnie, w różnych fragmentach jelita, dlatego znalezienie jednego ogniska powinno skłonić do dalszego poszukiwania wgłobionych fragmentów narządu. Predyspozycje i przyczyny występowania wgłobienia Predyspozycje i przyczyny występowania schorzenia Należy zaznaczyć, że w przy prawidłowej perystaltyce jelitowej, u zdrowego zwierzęcia, rzadko dochodzi do wgłobienia. Jednak każde zaburzenie w perystaltyce może predysponować zwierzę do wystąpienia tego schorzenia. Wgłobienie może być spodziewane przy intensywnej biegunce, wywołanej przez choroby wirusowe, bakteryjne lub obecność pasożytów jelitowych. Obecność ciała obcego w przewodzie pokarmowym (zwłaszcza liniowego, na przykład kawałka nitki, sznurka) również wpływa na perystaltykę, zaburza prawidłowy pasaż treści i może wpłynąć na powstanie wgłobienia. Czynnikiem predysponującym do wystąpienia wgłobienia jest też obecność deformacji w ścianie jelita, guzów nowotworowych, polipów. Zwierzęta z odcinkowo zwężonym jelitem (na przykład po interwencjach chirurgicznych w tej okolicy) również są predysponowane do tej jednostki chorobowej. U psów i kotów dotkniętych idiopatycznym zapaleniem jelit, wgłobienie jest również bardzo często diagnozowane. Podawanie zwierzęciu preparatów przeczyszczających i zwiększających perystaltykę jelit, także może spowodować powstanie wgłobienia. Uważa się, że do wystąpienia wgłobienia są szczególnie predysponowane zwierzęta młode, żyjące w złych warunkach środowiskowych (obecność pasożytów jelitowych oraz ekspozycja na czynniki zakaźne). Wgłobienie jelita u psa objawy Objawy kliniczne zależą od stopnia zaawansowania problemu i od czasu trwania schorzenia. Początkowym objawem, który z pewnością zaniepokoi opiekuna i w późniejszym czasie może nasunąć podejrzenie wgłobienia jelit, jest biegunka i wszelkie zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, trwające co najmniej kilka dni. Tak jak wspomniałam, intensywne ruchy perystaltyczne w szczególności predysponują zwierzę do wystąpienia tego schorzenia. Mogą pojawić się wymioty, zwłaszcza krótko po zjedzeniu posiłku. Woda raczej nie powinna powodować wymiotów, jednak w skrajnych przypadkach, po niej również zwierzę może nie czuć się dobrze. Następuje silne osłabienie apetytu. Pies i kot, dotknięte tym schorzeniem, będą bardzo osłabione, mogą wykazywać objawy znacznej bolesności w obrębie jamy brzusznej – wygięty łukowato grzbiet, pochyloną głowę, podkulony ogon. Może pojawić się krwista, śluzowa biegunka, z intensywnymi parciami na kał. Okolica odbytu jest zaczerwieniona, bolesna. W przypadkach wgłobienia przewlekłego, objawy nie są tak silnie wyrażone. Może dochodzić do okresowych biegunek z domieszką krwi, epizodów gorszego samopoczucia, niechęci do jedzenia i wymiotów. Przy wgłobieniu przewlekłym takie epizody mogą pojawiać się przez długi czas, z różnym natężeniem. Czym grozi zignorowanie objawów? Tak jak wspomniałam, w przypadku wgłobienia ostrego, zignorowanie objawów będzie prowadziło do ciągłego narastania problemów ze strony przewodu pokarmowego. Schorzenie nie minie bez interwencji lekarza – jelito nie naprawi się samodzielnie i nie wróci do fizjologicznego położenia, ponieważ ruchy perystaltyczne wpływają na ciągłe pogłębianie się wgłobienia. Miejscowe ogniska niedokrwienia narządu znacząco osłabiają jego ścianę, mogą doprowadzić do perforacji i w konsekwencji bardzo bolesnej śmierci zwierzęcia. Wgłobienie przewlekłe również jest sytuacją niebezpieczną dla życia zwierzęcia, chociaż nie aż tak jak wgłobienie ostre. Brak interwencji grozi jednak ciągłym pogłębianiem stanu patologicznego. Uważa się, że wgłobienie przewlekłe rzadko prowadzi do martwicy jelita, jednak może spowodować gorszy rozwój zwierzęcia i ciągły ból brzucha. Nie mówiąc już o nawracającej biegunce z krwią i wymiotach, które powodują stałe osłabienie stanu zdrowia zwierzęcia. Rozpoznanie wgłobienia jelita Usg jamy brzusznej psa” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2020/03/usg-jamy-brzusznej-psa. Jpg” alt=”rozpoznanie – usg jamy brzusznej psa” width=”800″ height=”1200″ data-wp-pid=”14324″ /> rozpoznanie – usg jamy brzusznej psa W badaniu klinicznym zwierzęcia da się zaobserwować silny ból brzucha. Gdy pacjent pozwala na dokładne zbadanie brzucha, można w niektórych przypadkach wyczuć wałeczkowate pogrubienie fragmentu jelita, które zdecydowanie różni się tęgością od pozostałych fragmentów. Błony śluzowe psa lub kota z ostrym wgłobieniem są dość blade, temperatura ciała zwierzęcia może być podwyższona. Charakterystyczny jest obraz widziany w badaniu USG. Jelita w badaniu ultrasonograficznym mają zachowaną liniowość przebiegu oraz warstwowość ściany. W przypadku wgłobienia zauważalne jest podwojenie tej warstwowości, bez zauważalnego zaburzenia liniowości przebiegu, w ujęciu podłużnym. W obrazie poprzecznym miejsce wgłobienia charakteryzuje się naprzemiennie występującymi obszarami hipoechogenicznymi i hiperechogenicznymi, ułożonymi jak okręgi – jest to nazywane „efektem tarczy strzelniczej” lub „obrazem oka byka”. We wgłobieniu ostrym przydatne jest też badanie dopplerowskie, które uwidoczni bardzo osłabiony lub brak przepływu krwi przez zmienione fragmenty jelit. Oprócz charakterystycznego obrazu zmienionego fragmentu jelit można też zaobserwować obecność wolnego płynu w zmienionej okolicy, silny stan zapalny (pogrubienie ściany) obszarów jelita obecnych przed wgłobieniem, powiększenie węzłów chłonnych krezkowych. W badaniu RTG zauważalne jest nagromadzenie treści przed miejscem wgłobienia. Odcinkowe, silne wzdęcie jelit również może naprowadzić na rozpoznanie. Doustne podanie kontrastu (nie jest zalecane przy podejrzeniu perforacji jelit) może uwidocznić miejsce zwężenia jelita, oraz miejsca największego zaburzenia pasażu treści. W badaniu krwi zauważalne jest podwyższenie aktywności fosfatazy zasadowej. W przypadkach przewlekłych może dochodzić do anemii oraz wzrostu poziomu leukocytów. Wgłobienie jelita u psa leczenie Wgłobienie jelita u psa leczenie Leczeniem z wyboru jest interwencja chirurgiczna – im szybsze rozpoznanie i decyzja o zabiegu, tym większa szansa na powodzenie terapii. Zabieg ma dwa główne założenia – przywrócenie drożności przewodu pokarmowego oraz usunięcie zmienionych fragmentów jelita. Najczęściej kończy się to usunięciem wgłobionego fragmentu jelita. Są opisywane metody rozmasowania wgłobionego jelita i zabezpieczenia go specjalnym szwem przed ponownym wgłobieniem (tak zwana enteroplikacja), jednak są to metody dość kontrowersyjne. Według niektórych lekarzy nie przynoszą większego efektu, a zrosty, które powstają przez założenie szwów mogą wpływać na zmniejszenie światła jelita. Po zabiegu pupil powinien przebywać pod stałą kontrolą lekarza. Zalecane jest, aby przez pierwsze dni po operacji dieta psa lub kota składała się półpłynnych, lekkostrawnych papek, aby nie obciążać przewodu pokarmowego. Konieczne jest podawanie leków przeciwbólowych, przeciwzakrzepowych oraz antybiotyków. Wskazane jest też regularne kontrolowanie, czy nie doszło do przerwania ciągłości szwów i nie doszło do perforacji rany pooperacyjnej w jelitach. Okres rekonwalescencji po zabiegu wynosi około dwóch tygodni, jednak pacjent po enterektomii (czyli chirurgicznym usunięciu fragmentu jelita) powinien mieć wprowadzoną specjalną, lekkostrawną i miękką dietę na okres nawet do kilku miesięcy po zabiegu. Czy można zapobiec schorzeniu? Czy można zapobiec schorzeniu? Warto stosować regularną profilaktykę przeciwpasożytniczą, aby nie dopuścić do rozwoju inwazji w jelicie i jego wgłobienia. Należy przestrzegać regularności szczepień ochronnych oraz unikać kontaktu pupila ze zwierzętami chorymi na wirusowe biegunki. Jeśli taki kontakt jest nieunikniony, lub planowane jest przebywanie w miejscach dużego skupiska zwierząt (na przykład wystawy lub zawody), warto wspomóc odporność swojego pupila, podając wcześniej odpowiednie preparaty oraz probiotyki. Zapobieganie wgłobieniu polega przede wszystkim na szybkiej interwencji w przypadku wystąpienia objawów ze strony przewodu pokarmowego. Tak jak wspomniałam, główną przyczyną wystąpienia tego schorzenia jest przewlekła biegunka – szybka interwencja w tym wypadku może nie dopuścić do rozwoju wgłobienia jelita.
zaostrzać stan zapalny. Podczas badania kli-nicznego pacjent odczuwa bolesność przy omacywaniu prącia, zarówno wewnątrz na- palenia napletka u psa. Wydaje się, że ze względu na
10 sierpnia 2020 Czym jest nieswoiste zapalenie jelit (IBD)? IBD u psów jest powszechnie nazywany zapaleniem jelit. Jest to przewlekła patologia, która atakuje wszystkie części przewodu pokarmowego, charakteryzująca się obecnością komórek zapalnych na poziomie błony śluzowej (limfocyty, komórki plazmatyczne, eozynofile, neutrofile, makrofagi PAS-dodatnie). W odniesieniu do lokalizacji i rodzaju komórek zmiany są różnego rodzaju: zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie dwunastnicy, zapalenie jelita grubego, zapalenie żołądka i dwunastnicy lub limfoplazmatyczne, eozynofilowe, neutrofilowe i ziarniniakowe zapalenie jelit. Istnieją jednak również formy mieszane. IBD u psów można zatem zdefiniować jako grupę patologii, a nie pojedynczą chorobę. Objawy nieswoistego zapalenia jelit (IBD) u psów Objawy są zróżnicowane i zależą od dotkniętego odcinka przewodu pokarmowego. Pies może zatem cierpieć na przewlekłą biegunkę, wymioty, chodnięcie, słaby apetyt, obecność krwi i śluzu w kale. Jak sprawdzić IBD u psów Nie wyciągaj natychmiast wniosków. Aby zdiagnozować IBD, wymagana jest dokładna diagnoza, której dokonać może tylko doświadczony lekarza weterynarii. Rasy predysponowane Według literatury naukowej niektóre rasy są bardziej predysponowane do rozwoju IBD. Są to Owczarek Niemiecki, Wyżeł Weimarski, Bokser i Border Collie, ale, oczywiście, ta patologia może występować u psów dowolnej rasy. Przyczyna IBD u psów IBD u psów jest uważana za chorobę idiopatyczną, to znaczy bez znanej przyczyny. Okropny termin, ponieważ wskazuje na to, że nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Medycyna weterynaryjna uważa, że rozwój IBD jest zdeterminowany przez układ odpornościowy, który obraca się przeciwko sobie, klasyfikując w ten sposób tę patologię wśród immunomediowanych. Jednak uważa się, że czynniki środowiskowe, takie jak obecność antygenów bakteryjnych i pokarmowych, również odgrywają rolę. Jak domyślasz, lekarze robią wszystko aby położyć kres tej irytującej patologii, nie będąc jednak w stanie jej zakończyć. Wręcz przeciwnie, często pogarszając sytuację, blokując objawy działaniem dużych dawek leków. Ale spróbujmy spojrzeć na to z innego punktu widzenia. Co to jest zapalenie? Obecnie natura stanu zapalnego jest zbyt często mylnie interpretowana. Stan zapalny to „po prostu” procesem, w którym ciało „naprawia” trwające zmiany. Wyjaśnimy to metaforą. Pozbywanie się odpadów komunalnych w mieście odbywa się przy pomocy spalarni. Kiedy pracuje mieszkańcy doświadczają niedogodności związanych z dymem, gorącem, hałasem i zanieczyszczeniem powietrza. Podobnie ból, dyskomfort i cierpienie podczas stanu zapalnego są produktami ubocznymi niezbędnego procesu. Zanieczyszczenia Coraz powszechniejsze stosowanie chemii i farmakologii w celu zwiększenia produkcji wszystkich produktów spożywczych powoduje, że mechanizmy w organizmie niszczą lub usuwają pozostałości tych obcych substancji obecnych w żywności. Każda żywa istota, zgodnie ze swoją indywidualną wrażliwością, przedstawi reakcje na najbardziej wrażliwy narząd w różny sposób i czasie. Ciało może faktycznie reagować mechanizmami wydalania (takimi jak wymioty, biegunka lub łzawienie), procesami zapalnymi lub uszkodzeniem narządów i jego funkcji. Wśród nich znajduje się również układ odpornościowy, który jest główną siedzibą naszego ciała, nieustannie atakowany przez wirusy, pasożyty i bakterie, ale także substancje chemiczne i farmakologiczne, które głęboko zmieniają jego funkcje. Nasze odkrycia W obliczu gwałtownego wzrostu występowania alergii pokarmowych i nietolerancji dr Sergio Canello uznał, że odpowiedzialność za dużą liczbę patologii ponosi mięsa z intensywnej hodowli. Mogą one wpływać na każdy narząd, jako nośnik pozostałości oksytetracyklin , antybiotyk stosowany w w tych gospodarstwach, którego badanie skutków jest wspólnym wątkiem łączącym wszystkie badania naukowe prowadzone przez firmę. Rozwiązanie IBD u psów Ale jeśli zapalenie nie jest wrogiem, w jaki sposób należy leczyć procesy zapalne i mechanizmy usuwania wybrane przez ciało, aby pozbyć się toksycznych substancji obecnych w żywności? Z pewnością nie poprzez blokowanie stanu zapalnego, na przykład za pomocą leków, które zatrzymują biegunkę. Rozwiązaniem jest wyeliminowanie przyczyn, które powodują problem, czyli zmiana diety i wybór wysokiej jakości składników. Ściśle kontrolowanych i pozbawionych zanieczyszczeń, prawdopodobnie wzbogaconych o odpowiednie ilości Omega3 i substancji botanicznych. Niektóre z nich, właściwie dobrane, połączone i dozowane, mają właściwości uznane w literaturze za korzystne dla psa. W ten sposób organizm zostaje przywrócony do naturalnej równowagi, pozwalając mu funkcjonować i istnieć tak, jak został zaprojektowany zgodnie z naturą. W ten sposób wiele patologii cofa się w krótkim czasie. Wyjaśnia to, dlaczego jakiekolwiek leczenie farmakologiczne nie zapobiega ciągłym nawrotom objawu: jeśli przyczyna nie zostanie wyeliminowana, jej skutków nie można wyeliminować. Intestinal Colon fase 1 Intestinal Colon fase 1 to dieta badana przez dr Graziano Pengo we współpracy z Działem Badań i Rozwoju SANYpet jako narzędzie odżywcze w zmniejszaniu zaburzeń wchłaniania jelitowego. Sprawdzona skuteczność Wieloośrodkowe badanie skuteczności karmy Intestinal Colitis Fase 1: 206 psów cierpiących na zaburzenia zapalne przewodu żołądkowo-jelitowego Czas trwania: 20 dni Znacząca poprawa po kilku dniach 100% rozwiązania problemów zapalenia jelita grubego 92,1% rozwiązania problemów zapalenia jelit 92,1% rozwiązania problemów jelit
Stan zapalny nabłonka jelit na początku rozwija się niezauważony. Na tym etapie najczęściej nie daje objawów bólowych zlokalizowanych w podbrzuszu, ale wiąże się z innymi dolegliwościami,na przykład zmianami dermatologicznymi (w tym AZS), spadkiem odporności i nawracającymi infekcjami, różnego typu alergiami i
Termin dla przewlekłych chorób zapalnych z jednej grupy posiadających bardzo dużo wspólnych cech. Zapalenie jelita grubego i chorobę Crohna też można nazwać tym mianem ponieważ odznaczają się podobnymi dolegliwościami i objawami. Różnicą jest stan stan zapalny w jelicie krętym przy chorobie Crohna, a stan zapalny błony śluzowej okrężnicy przy zapaleniu jelita grubego. Objawy zapalenia jelit to biegunka, brak apetytu, spadek wagi, gorączka, ból w dolnej części brzucha, złe samopoczucie psa. Zapalenie jelit u psa Predyspozycje genetyczne - według badań przypuszcza się, że choroba ta powstaje z powodu czynnika genetycznego. Żywienie - produkty żywieniowe mają w sobie trudno przyswajalne składniki np. kukurydza, soja. Brak w niej często właściwych ilości błonnika. Ponadto przetworzona żywność ma w sobie produkty o niskiej jakości i składniki syntetyczne. To właśnie one wraz z soją lub kukurydzą mogą wywoływać zapalenie i reakcje alergiczne. Nawet sucha karma może spowodować stan zapalny jelit. Złe trawienie - Ma to miejsce ponieważ duże kawałki pokarmu nie są zmieniane na mniejsze składniki. Przewód pokarmowy nie może ich prawidłowo wchłonąć i zdrowo wyeliminować. Tak niedokładnie strawione cząstki uszkadzają i stwarzają choroby układu pokarmowego. Osłabiony układ odpornościowy kończy się biegunką. Jeśli występuje jednorazowo, organizm sobie z tym poradzi, jeśli bardzo często, jest to już problem. Infekcje - bakterie i wirusy, również te występujące u ludzi - wirusy Epstein-Barr i rotawirusy. Leki - może tak się stać np. gdy organizm chce usunąć z organizmu substancje trujące będące pierwotnie w lekach lub uszkodzona została dobra mikroflora w wyniku czego może pojawić się rozrost grzybów z grupy Candida albicans. W wyniku tego prawidłowe trawienie zostaje zaburzone, wydzielane są toksyny. Wtórne zaburzenia jelitowe - mogą pojawić się wtórnie lub po antybiotykoterapii oraz przy nietolerancji węglowodanów. Leczenie konwencjonalne Weterynarz po rozmowie i przebadaniu psa może poprać próbkę kału do przebadania na obecność pasożytów oraz krew. Dodatkowo można wykonać zdjęcia RTG, biopsje, badanie USG i endoskopie, w zależności od stanu psa i długości występowania biegunki. Leczenie zależy też od uzyskanych wyników. Pies może otrzymać Flagyl lub Metronidazol nawet gdy powodu biegunki się nie zna. Zbyt dużo antybiotyków wytwarza nierównowagę w organizmie, może to spowodować powrót choroby, którą będzie trudniejsza do leczenia. Weterynarz może też przepisać leki sterydowe, ale powinno to być małe i jednorazowe. Kiedy do weterynarza? Do weterynarza należy się skierować przy ciężkiej biegunce powyżej 1 doby lub przy wymiotach, krwawych stolcach, gorączce lub spadek wagi bez powodu. Przy szczeniakach do weterynarza zgłaszamy się od razu przy zauważeniu biegunki. Zapalenie jelit u psa - leczenie Jestem zwolenniczką tej metody. Od lat leczę mego psa naturalnie. Bardziej w sposób profilaktyczny - podaję ekstrakty ziołowe, probiotyki i enzymy trawienne. Przy pogorszenie zdrowia leki homeopatyczne. Celem takiej medycyny jest zmniejszenie stanu zapalnego w przewodzie pokarmowym, przez danie substancji odżywczych pomagających naprawić komórki wyściełające układ pokarmowy. Dodatkowo pomogą w trawieniu, odbudują mikroflorę i pozwolą lepiej przyswoić składniki odżywcze. Polecam pozbyć się wszelkich substancji szkodliwych, zmienić dietę na pokarm gotowany lub surowy. Zdaniem medycyny holistycznej stan zapalny jelit powodowany jest szczepionkami, złym żywieniem i zbyt duża ilością leków. Do leczenia zapalenia jelit nie poleca się farmaceutyków, które mają skutki uboczne. Można je podawać wyłącznie przy zagrożeniu życia psa. W leczeniu ważna jest zaś dieta, którą należy uzupełnić odpowiednimi ziołami, probiotykiem i roślinnymi enzymami trawiennymi. Suplementy jednak mają być pochodzenia organicznego, a nie te wciąż leżące na sklepowych półkach.
fj8RqTD. kpgv8tak4y.pages.dev/72kpgv8tak4y.pages.dev/39kpgv8tak4y.pages.dev/93kpgv8tak4y.pages.dev/57kpgv8tak4y.pages.dev/48kpgv8tak4y.pages.dev/3kpgv8tak4y.pages.dev/4kpgv8tak4y.pages.dev/98
stan zapalny jelit u psa
